Water is altijd een bron geweest van verhalen over creatie en destructie. Over een realiteit die we niet altijd (h)erkennen: een tussengebied van intuïtie en dromen. Of van onderbewuste stromen als driften en emoties.
Vanwege een opdracht richtte mijn beeldonderzoek zich op een onderwaterwereld. Ik vond het een mooie metafoor voor het verlorene – ervaringen en herinneringen – waarvan lichtvonken soms reflecteren op de waterspiegel.
Onder het oppervlak duikt men in een andere wereld. Men maakt contact met een verloren, bijna onbekende wereld. Dóór de ogenschijnlijk vormeloos omvattende waterspiegel heen probeer ik wondere berichten uit een onbestemde diepte opnieuw te definiëren. Als sedimenten verenigen verschillende vormen zich, of ze drijven in het licht uiteen en verdwijnen weer.
